In 2011 was het eerste Fietslabyrint een feit. Ella & Job maakten deze op aanvraag van Topaz Overrhyn. Zodra de locatie tevreden was, pakten zij de tie-wraps weer in. Het leek erop dat dit ook het einde van Fietslabyrint zou zijn. Ware het niet dat er media-aandacht kwam: “Daar bij Overrhyn hebben ze iets heel bijzonders!”. Ella Keijzer, Fietslabyrint co-founder, deelt het verhaal.
Nadat we deze eerste drieëntwintig Fietslabyrinten hadden geproduceerd en afgeleverd, kwam er af en toe een bestelling binnen. Job had een simpele website gemaakt waar potentiële klanten informatie konden vinden. Samen verbeterden we het product en ik belde en mailde stad en land af op zoek naar klanten (en kocht ondertussen alle groene broodtrommeltjes in Nederland op voor, jawel, de eerste versie van Fietslabyrint).
Ons eerst verdiende geld gaven we uit aan onze eerste beurs: drie dagen een stand op een groot evenement in de Jaarbeurs met heel veel potentiële klanten. In de tijd daarna waren we vooral bezig om de Fietslabyrinten in de verzorgingshuizen werkend te houden en te luisteren naar de ideeën van onze klanten en gebruikers zodat we konden doorontwikkelen. Er volgde een tijd waarin geluk een grote rol speelde, we alle kansen grepen, routes maakten en Fietslabyrint gestaag groeide.
Focus op filmen
Al snel hadden we door dat content het belangrijkste was; iedereen wilde fietsen door een omgeving die hij of zij kende. Dus we focusten ons bijna volledig op filmen. Job tekende de kaarten: stadsmuren werden nooit overgeslagen en bruggen, kerken en middeleeuwse gebouwen filmden we vanaf de straat waarbij je het gebouw het mooiste in beeld kreeg.
Het filmen gebeurde met een speciale fiets met een ingewikkelde en hele dure camera-opstelling. Tenminste, dat zeiden we. In werkelijkheid filmden we met de goedkoopste sportcamera op OV-fietsen, die op veel stations te huur waren voor een paar euro per dag. We lieten de banden een klein beetje leeglopen om de beelden stabieler te krijgen en zeiden dan, als we de fiets weer inleverden, “de banden zijn een beetje zacht”. Tot op de dag van vandaag is dit ons grootste geheim geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat we met grote snelheid veel routes konden maken van hoge kwaliteit, zodat zoveel mogelijk mensen konden fietsen door een omgeving die ze kenden.
Groeien & BINK36
Op den duur vonden we via via een aantal ZZP’ers en zo kwamen er steeds meer mensen bij ons werken en we hadden ook steeds meer spullen, dus zochten we een bedrijfsruimte. Inmiddels durfden we het financieel aan, en niet meer twintig computers in de box van je baby hoeven opstapelen, leek ons heerlijk. We vonden 26m2 bij BINK36 in Den Haag. Daar pastten drie Fietslabyrinten, twee bureaus en een hometrainer in. Precies goed.
De ZZP’ers kwamen bij ons in dienst. Zo moesten we opeens loonstroken maken, de boekhouding doen en ons bezighouden met vragen over pensioen. Dit alles met de ondernemersmentaliteit “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” (beter bekend als de Pippi-Langkous-mentaliteit). We hadden hiervoor ook een grotere ruimte nodig, want met z’n zessen aan twee bureaus staan wordt toch een beetje krap. Gelukkig konden we bij BINK36 een grotere ruimte huren en ons bedrijf steeds meer uitbreiden.
We zijn nooit meer gestopt met durven & doen en is het team blijven groeien. Inmiddels werken we met meer dan twintig mensen wereldwijd aan Fietslabyrint en zijn we al drie kantoorruimtes verder.
Lees het complete verhaal van Ella op onze website:
https://www.fietslabyrint.nl/artikel/nog-nooit-gedaan-dus-denk-dat-het-wel-kan
Meer weten over Fietslabyrint? Kom een keer langs in H019 in de Hangar.
